صبورتر‌شده‌ام...نه‌چون‌قوی‌ترشده‌ام،

چون‌فهمیده‌ام‌بعضی‌چیزها،

ارزش‌واکنش‌ندارند.

نه‌چون‌بی‌اهمیت‌اند؛

چون‌دیگر‌توانش‌را‌ندارم.

چراغی‌در‌من‌خاموش‌شده...

نه‌اتفاقی،‌نه‌ناگهانی...!

آهسته،‌با‌هر‌بار‌بخشیدن،

با‌هر‌بار‌نادیده‌گرفتن،

با‌هر‌بار‌امیدوار‌بودنِ‌بی‌دلیل.

و‌حالا،فقط‌سکوت‌مانده‌و‌تاریکی‌ای‌که

دیگر‌نمی‌ترساندم،چون‌از‌نورِخود‌گذشته‌ام.