صبورتر‌شده‌ام...نه‌چون‌قوی‌ترشده‌ام،
چون‌فهمیده‌ام‌بعضی‌چیزها،
ارزش‌واکنش‌ندارند.
نه‌چون‌بی‌اهمیت‌اند؛
چون‌دیگر‌توانش‌را‌ندارم.
چراغی‌در‌من‌خاموش‌شده...
نه‌اتفاقی،نه‌ناگهانی...!
آهسته،با‌هر‌بار‌بخشیدن،
با‌هر‌بار‌نادیده‌گرفتن،
با‌هر‌بار‌امیدوار‌بودنِ‌بی‌دلیل.
و‌حالا،فقط‌سکوت‌مانده‌و‌تاریکی‌ای‌که
دیگر‌نمی‌ترساندم،چون‌از‌نورِخود‌گذشته‌ام.